Een tijdje geleden heb ik bij een blogpost over agenten een kiekje (Foto) van Bromsnor geplaatst. Bromsnor was de politieman, of liever gezegd de veldwachter (Ortspolizist) in de televisieserie Swiebertje, die in de jaren 60 en 70 door de NCRV (eine protestantische öffentlich-rechtliche Rundfunkanstalt) werd uitgezonden. Een bromsnor (met een kleine letter) is een knorrepot, ein Brummbär.
Joop Doderer heeft als de zwerver (Obdachloser) Swiebertje zo’n indruk gemaakt dat het publiek hem in andere rollen maar moeilijk kon accepteren. Dit noemen we het Swiebertje-effect.
Herbert Joeks als Klukkluk (Foto: https://beeldengeluidwiki.nl/index.php/Gebruiker:Bvspall, CC-BY-SA 3.0)
Hier rechts zien we Klukkluk. Deze indiaan trad samen met de clown Pipo op in de KRO-televisieserie Pipo de Clown (KRO: eine katholische öffentlich-rechtliche Rundfunkanstalt) Hij sprak een gebroken Nederlands zoals dat toentertijd buitenlanders wel vaker in de mond werd gelegd. Eén ding was echter heel bijzonder. Klukkluk combineerde een adjectief steevast (ständig) met „van de“: mij zijn van de bange (ik ben bang). Hij zijn van de voorzichtige. Dat zijn van de gekke!
En deze laatste uitdrukking heeft (kleine aanpassing van het werkwoord) de 21e eeuw gehaald: Dat is toch van de gekke! Hier een voorbeeld uit de sportwereld; en eentje uit de politiek.
De baas van het circus waarin Pipo en Klukkluk optraden, was de Dikke Deur (directeur). Deze twee woorden googelend krijg ik treffers van o.a. een kinderopvang in Rotterdam, een café, een campingwagen, ja er zit zelfs een bier bij. Ik waag het te vermoeden dat hier mensen achter zitten (dahinter stecken) die in de jaren 60 en 70 op woensdag- en zaterdagmiddagen voor de tv zaten.
Dikke Deur kan overigens nog altijd spottend gebruikt worden voor een echte directeur:
Weet je nog – gekke Freddie? Die heeft het ver geschopt. Die is tegenwoordig dikkedeur van een postorderbedrijf!
Die